Η αίσθηση του ανήκειν

Η δυσκολότερη φύση του "ανήκω κάπου" είναι να βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά από ότι η υφιστάμενη μάζα ή να μην ακολουθείς το νέο τρέντ, σε συγκεκριμένα πλαίσια, ιδεολογίας. 

Αυτή την εβδομάδα γράφτηκαν και 2-3 δημοφιλή τουίτ ποστς με αφορμή κατά της ομοφοβιάς κτλ. Πολλά ερμηνευτήκαν ως πρόοδος και αποδοχή της σεξουαλικής "διαφορετικότητας" και ως γενικότερη υιοθέτηση μιας πιο υγιής κοινωνίας που είναι δεκτική προς κάτι το διαφορετικό. Αυτό δεν ισχύει. 

 Δεν υπάρχει εξέλιξη σε ωριμότητα ή ουσιαστικής νοοτροπίας, όπως πολλοί καλοθελήτες ελπίζουν - αλλά μια μετατοπή του συνόλου των πεποιθήσεων, των φόβων και προκαταλήψεων. Η άγνοια, ο φόβος, η επιθετικότητα και ως ανάπτυξη ο ρατσισμός παραμένουν ως ενδόμυχες ανθρώπινες αδυναμίες. 

Συγκεκριμένες υφές αυτής της (σεξουαλικής) διαφορετικότητας είναι απλά πολύ πιο μέινστριμ τώρα και όχι τόσο διαφορετικές. Προφανής ένδειξη σε μία κοινωνία ότι δεν υπήρξε εξέλιξη ουσιαστικής ωριμότητας, είναι η ανάγκη επισήμανσης τούτου ως κάτι διαφορετικό αλλά αποδεκτό και όχι ως κάτι νόρμαλ και φυσικό. 

Οι ανθρώπινες αδυναμίες παραμένουν. 

Η σύγχιση πλέον παρουσιάζεται, όταν είναι διαφημιζόμενες με μια πιο μοραλιστική πτυχή. 

Και διακρίνονται όταν έρχονται σε βαθειά αντίκρουση με ό,τι διαφορετικό υπερασπίζουν. 

Πώς γίνεται να υπερασπίζει κάποιος την διαφορετικότητα όταν την ίδια στιγμή κάνει τα πάντα για να αποδομήσει όποια διαφορετική απόψη με την δικιά του, ενώ αναζητά πάνω απ'όλα την σημασία και αποδοχή από τους πολλούς; 

Υποκρισία ονομάζεται και μετατοπή των ανθρώπινων αδυναμιών και όχι εξέλιξη της νοοτροπίας. 

Το συναντάμε σε διάφορες, αν όχι σε όλες τις μέινστριμ πολιτικές ιδεολογίες, ήτε είναι φιλελεύθερης ή συντηρητικής όψης. Μάλιστα οι της φιλελεύθερης (ή και αριστερής όψης), οι οποίοι έχουν και τις περισσότερες φωνές σε ακαδημαϊκούς και ΜΜΕ κύκλους το αρνούνται επίμονα αυτό. Αλλά πώς γίνεται να΄χεις τις περισσότερες φωνές - να είσαι δημοφιλής και να εκπροσωπάς το κάτι διαφορετικό; 

Είναι παράδοξο. 

 Άρα το βρίσκω υποκρισία να διαλέγεις το τι είναι ορθά διαφορετικό και δίκαιο με βάση τα δικά σου και μόνον μέτρα. 

ο ξένος

Ανάμεσα πόθου και συνείδησης.

Σε κάθε αρχή υπάρχουν προσδοκίες και στόχοι. 
Νέα βήματα, νέες αφετηρίες. 
Ευκαιρίες να ξεφύγεις απ' το στοιχειωμένο σου παρελθόν.
Υποσχέσεις νέων ανθρώπων. 
Ελπίδες ξένου να βρει οικείους.

Μικρές δροσοσταλιές στης ερήμου την όαση κυκλάμινα δεν ανθίζουν, φυσικά.

Τώρα τι; Ένας υπαλληλίσκος που αφήνει πίσω τα όνειρα του, τις φιλοδοξίες του, την νιότη του.. τα θέλω του. Ακούγετε εγωιστικό αυτή η επανάσταση ε; Ποίος είμαι εγώ που θα σπάσω τα «πρέπει»; Ναι σωστά, η ζωή είναι αγώνας. Να αγωνιζόμαστε για να ενταχθούμε στο σύνολο, στην μόδα, σε αυτό που πουλά, σε προβάλει και προωθεί.
Όλα αυτά γιατί;
Για να έρχονται οι ιδεολόγοι, οι πολιτικοί, οι κάθε της ακραίοι και να σου κάνουν και κήρυγμα.

Η πραγματικότητα.
Θέλω… πολλά. 
Ο πόθος όμως δεν είναι και υπόσχεση ευτυχίας. Αυτό που συμβαίνει είναι μονάχα πόνος.
Πόνος.


Και φθάνεις στο τέλος του κάθε μονοπατιού, στο τέλος ενός κύκλου. Εκεί που ξεκίνησες σχεδόν ξαναβρίσκεσαι. Σχέσεις ανθρώπων. Αλλά. Εσύ. Ωριμάζεις, σκληραίνεις, απογοητεύεσαι και μεγαλώνεις.

Afterlife

Είχα γράψει πάμπολλες φορές για παρακμές, φούσκες ροζ και μια κοινωνία εφάμιλλα παλαβή δίχως γνώση για την ιστορία της. Σκελετός ντόπια συναρμολογημένος με ξένα σχέδια δικεφαλίας.

Την τελευταία εβδομάδα είχαμε την προσοχή του κόσμου όλου. Αλλά όχι όπως εμείς νομίζουμε.

Παρόλο που θέλω να πω ότι μας αξίζει γιατί ήταν κάτι πρόσμενο (παρόλο το δήθεν Αλκινοϊκό σιοκ για μερικούς). Η αυτή κατεύθυνση είναι όμως λανθασμένη. Η κοινωνία, ναι, δέχεται ένα πλήγμα η οποία επηρεάζει όλους ανεξαιρέτως, θα αφήσει ευπαθείς ομάδες ακόμα πιο αδύναμες και γενικά την νέα γενιά με περιορισμένες ελπίδες για το μέλλον. Παρόλο που χρειάζεται αυτή η αλλαγή γιατί για μερικούς θα σημαίνει συμμάζεμα και κατεύναση ορίων, για το σύνολο θα είναι πάντα μία δύσκολη και επώδυνη διαδικασία.

Σίγουρα δεν είναι όμως το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί ακόμα και αν το βλέπουμε σαν κάτι τέτοιο. Η κοινωνία της Κύπρου έχει δεχθεί πολύ χειρότερα πλήγματα στην ιστορία της. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι το κάνουμε σημαντικότερο από ότι είναι;
Ίσως.
Όταν μια κοινωνία μαζικά ξεσπάει, βγαίνει στους δρόμους και επαναστατεί μονάχα για το χρήμα ενώ η μισή της πατρίδα είναι σκλαβωμένη και σχετικά αδιαφορεί, τότε είναι καταδικασμένη.

Θα κατανοήσουμε ποτέ ότι το φταίξιμο στους άλλους, είναι σίγουρα και δικό μας;

Πέθανε ο Θεός; Πέθανε ο άνθρωπος. Πεθαίνει μαζί του και η κοινωνία.

Υπάρχει η ζωή μετά; Δύσκολα. Μονάχα με νέα μυαλά.